burnu havada şehrin

metropol

alt yapısı yok
bu şehrin midesi bile bozuk
uykuda kaldırım taşları
ay pusuda
bedene inen
kırbaç gibi soğuk
karnı burnunda ayazın
ölüme gebe
bekliyor
sokak çocuğunu
ne bir duvar dibi var
ne de bir kovuk

rezalet kapısı açık
dünyanın
karnı aç
nöbette utanç

açısı olmaz yoksulluğun
hangi açıdan bakarsan bak
istersen kuş bakışı
tepeden
yere yığılmış can
takatsiz
yaşayan gölge görürsün

sokak çocuğu
tanrının geçişini bekleyecek
bu günde

ama tanrı
hiç geçmeyecek orda

kaderine kara
alnına yoksulluk
cüzdanına yetim yazdıran
niye geçsin ki

en asil yanı yoksulluğun
paylaşabilmektir soğuğu
açlığı

bir dilimi bin yapar
sokak çocuğu
sarılarak paylaşır
soğuğu
ısıtabilmek başkasını
vücut sıcaklığını ödünç vermek
yürek ister
çocuk yüreği
durursa bu yürek
soğuktan
açlıkdan ya da
gömülmez mi
bütün evren çukura

insan nesli tükenir

ya büyükler
onlar
yengeç tipli ruhlar
sokak çocuğu yaparlar
binini soyar
birini giydirir
sevap işlerler

bu çocuklar
ağaç kovuğundan çıktılar
sanki

onlar sokağın çocukları mı...


Fevzi Kök