HÜSRAN RESMİ!
"Göğsünde vurup parçalanan kalbi, nihayet
Bir saçları kan, gözleri keskin dişi çeldi. Artık bitecek ruhunu sarsan bu seamet. Zira saçı kan; sevgilinin ismi eceldi…" Gözümün önünden geçip gidiyor; “-Bırakamam seni/ Ayrılamam, kopamam” deyişin. Gözlerini dikerek gözlerime O hırçın bakışlarının Kıskacına düşüşümü hatırlıyorum. Aklındadır belki seninde. “-Biz başkayız/ Kimseler biz gibi olamaz” derdik, Birer nefes soluklanır/ Bir dem cigara çeker Ve herkeslere gülerdik! Hatırladın mı? Sen bana naz eder/ Kapris yapardın bazen. Benimse sitemlerim Hiç bitmezdi. Yarınsızdık zaten! Ancak bilincindeydik/ Beklentilerimiz yarına dair değil Aşka mahsustu hep. Dalga geçerdim ara sıra “-Kızım derdim, Sen onca fırsatı tep/ Bana gel. Akılsızsın!” Ardından senin sesin: “-Ulan” derdin, “Allahsızsın!” Sevmek ve sevilmek neydi? Bilirdik en çok bilenden… Sevda adına ne varsa/ İçimizde saklardık. Aşk edebiyatımız; Jilet ve esrarın En yoğun kıvamından süzülür/ Öyle düşerdi dilimize. Ne kalem vardı, Ne bir kitap aldık elimize! Hatırladın mı? Ara ara kaçardıkta… Bunalımlarımız ve Arabesk günlerimiz hiç bitmezdi. Ne otel odamız vardı bizim/ Ne gerdek gecemiz! Hangi kırsal gelirse önümüze/ Sere serpe serilirdik. Çimenler kıskanırdı seni, Ve güller özenirdi haline… Çocuk gibiydin sen. Atlayıp zıplar/ Huysuzlanırdın. “-İki dakika dur!” derdim/ “-Gel de durdur…” derdin. Gelirdim yanına/ Gözlerim gözlerinde, Ellerim ellerinde eriyip giderdi. Ah.. o gözlerin; Aklımı başımdan ederdi! Hatırladın mı? Hayal kurardık bazen… “-Keşke” derdim/ “-Keşke” derdin. Olmasaydı sonumuz böyle! Sana şiirler yazardım, Okurdun… tekrar okurdun/ “-Esmerim…” derdin Her şeye yeterdi/ Dünyaya bedeldi. Ve bazen anlardım; Anlamazdın sevdiğimi! Belki de inanmazdın, İnanamazdın! Ancak ben/ Her gittiğim günün Ertesinde sana geldim. Bilemezsin seni/ Sınırları aşarak sevdim! Yarınsızdık evet… Ancak böyle olmayacaktı. Gönlümüz diyorum/ Kederle dolmayacaktı. Hani kalbin benimdi/ Kimseler almayacaktı? Nasıl gittin…? Hiç mi gelmedim aklına/ Hiç mi düşünmedin beni? “ Ölür bu deli/ Dayanamaz bensizliğe/ Eriyip gider, Kimselere de diyemez derdini” Demedin mi? Hiç mi sezemedin; Ardından çekeceğim ızdırabı? Bak; Bu Bilmem kaçıncı günü gidişinin… Çıldırdım.. delirdim… Sonum yakındır. Sanma bundan sonra Bir nebze güleceğim. Çok az kaldı diyorum/ Kahrımdan öleceğim! “Öldü” derler duyarsın. Belki üzülürsün/ Beklide ağlarsın! Mutluluk sana mirasım olsun. Gülerken hatırla: “Biri vardı, Benim sevdiğim ve beni seven biri/ Gitti… gelemez geri!” diyerek. Unutma; Ölürken de seni düşünüyor olacağım, Sen bu dünyada mutlu ol/ Ben soğuk mezarda, Izdırap çekerek solacağım! SelimPusat... |
Çok buruk bir tadı olan, ENFES bir şiirdi. Kutlarım ALKIŞLARLA gönülden.
“Biri vardı,
Benim sevdiğim ve beni seven biri/
Gitti… gelemez geri!” diyerek.
Unutma;
Ölürken de seni düşünüyor olacağım,
Sen bu dünyada mutlu ol/
Ben soğuk mezarda,
Izdırap çekerek solacağım!
Yan yazılmış bir sekiz kadar sevgiler...
Âlimoğlu