HER YER DÜŞÜNCE/SİZLİĞİMİZİN YANGINI
Düşüncede ki hiçlik ölümü doğurdu
Ve ölüm bir hiçliktir Gece kendini sabahtan ayıkladığında Ölüm insanın ruhuna düştü Ve gün geldi öldüğünü de unuttu insan Öldürdüğünü de Derinliğe uzun bir bakıştı gözlerim Sessizliği hep kendine olsa da insanın Uzaklar da yaşanan acının yakıcılığı Ve düşünsel haksız çaresizliğimiz Artık söz köz den ayırdı kendini Her yer düşünce/sizliğimizin yangını Günler kendi ön sözlerinde gidiyor Her çığlığa her kulak yine sağır Bakışlarım içime eğildiğinden beri İnim,inim inliyor içim Yüzler de hep aynı soğuk savaş İnsan, insan olmanın sıcaklığından çıkıyor İnsan,insan olmaktan çıkıyor 13.1.2009 SOKAK ŞAİRİ |
İnim,inim inliyor içim
Yüzler de hep aynı soğuk savaş
İnsan, insan olmanın sıcaklığından çıkıyor
İnsan,insan olmaktan çıkıyor
İNSAN ÖNCE YARADILIŞ NEDENİNİN SONRADA RUHUNDAKİ HAZİNENİN ANAHTARINI UNUTTU KARANLIĞIN KOYNUNDA ...
SONRA MI ...
SONRASI ŞİİRLERDE SESSLİĞİN ÇIĞLIĞINDA VE ÇOCUKLARIMN BUĞULU GÖZLERİNDE...
SEVGİYLE ŞAİR....