karanlığı iliklerime hadar hissettiğim anlarda,
hayalindir inan ışık tutan dünyama.
düşlerken ben senin deniz gözlerini,
coşar bu kalbim sığmaz beden yuvasına.

tattığı günden beri ruhum maviliği,
sildi içindeki korkulu karanlığı,
anladı o güne dek beyhude yaşamış,
yaşıyorum diye hep kendini kandırmış.

gördükten sonra gözlerim bakışını,
değiştirdim seninle hayatımın akışını,
meğerse dünyam zifiri karanlıkmış,
hayat dediğin gülüm, senin gülüşün kadarmış...

sen bende akdenizin eşsiz mavisi,
karadenizin coşkulu yeşili,
ağrının bem beyaz karısın,
ve sen, ruhumla bedeninin karışımısın.

her nedendir hep gözlerine şiir yazıyorum.
tüm dünyaya gözlerinden bakıyorum.
sanki deniz rengini gözlerinden almış.
öyle bir bakmışsın ki gökyüzüne;
siyahlığından utanıp, gözlerinden mavilik çalmış.

BEKİR KIRLI
ARALIK-2006