Kendimi bıraktım hayat denen rüzgara.
İlk başlarda o kadar güzeldi ki, yaşamaya değerdi.
Sanki bir güneşin doğuşu gibi,
O kadar güzel o kadar sessiz ve sıcak.

Kaptırdım kendimi kuzeyden esen rüzgarla.
O kadar soğuktu ve o kadar sancılıydı ki,
Kalp denen şeyin ne kadar güçlü ve sağlam olduğunu anladım.
Dert denen o yaslı müziğin melodisi,
Issız gecelerin kör karanlıkları,
Karanlık caddeleri aydınlatan loş ışıklar,
Hep seni anlatırdı bana .
Şarkımızı söylerdi martılar,
Saçlarına taç yapardı yıldızlar.

Şimdi yoksun.
Belki uzaktasın.
Belki başka bir diyara giden bir trendesin,
Keşke demek için belki çok geç ama,
Seni özlüyorum.
Annesini arayan çocuklar gibi.
Masum ve temiz duygularla.

Levent YAVUZSÜSLÜ