sebebsiz fırtınaSebebsiz fırtına sarmış yüreğimi durulmak bilmiyor.. Ne fırtınalar, ne yağmurlar gördü bu yürek bir o yana bir bu yana savruldu durdu ama bu nasıl bir esinti böyle bu nasıl savruluştur! aman Allahım ayakta durmak ne mümkün bırak karşı koymayı tam doğruluyorum bir daha tam geçti diyorum bir daha bir daha ve her defasında dahada şiddetle, daha bir hırsla ne biliyim sanki daha bir öfkeyle savuruyor dedim ya ayakta durabilmek bile zor elim mahkum yakalanıyorum fırtınaya bir o yana bir bu yana... bu defa ki çok daha kuvvetli, hırslı ve deli bu sanki hiç durulmayacak gibi . soluğum kesiliyor her esişinde! hele birde o gidişlerindeki halim daha da yıpratıcı gidişi bir ölüm adeta yokluğu afetten farksız fırtınaya alışkındır bu yürek ama bu defa çok başka birşey bu ayakta durmak mümkün değil ne karşı koyması suvruldukça sanki daha yaklaşıyorum o’na bir o yana bir bu yana dediğim şey meğerse, bir o’na bir o’naymış hep o’na ... kurtulmak ne mümkün o çok farklı o sessiz bir gürleyiş, çıt duyurmadan haykırıyor dedim ya, çok fırtınalara yakalandı bu yürek savruldu hep bir o yana bir bu yana hepte geçti derken fırtınanın ortasında buldu kendini o estikçe yürek esti o çarptıkça yürek doğruldu onlar her defasında yalnızca savurdu! ve şimdi yürek öyle bir fırtınayla başbaşaki; çarptımı doğrulmak ne mümkün bırak karşı koyabilmeyi ayakta duramaz yürek ama o çok farklı o’da savuruyor evet bir o yana bir bu yana sarhoş ediyor ama hep kendine savuruyor yüreğiyle öyle bir fırtınalar koparıyor ki ta yüreğimin orta yerine doğru bir o’na bir o’na hep o’na savruluyorum çok fırtınalar gördü bu yürek ... ama o çok farklı! o sessiz gürlüyor o çıt bile çıkarmadan haykırıyor! ve ben bunu kulak zarım patlar gibi duyuyorum o çok farklı o sessiz fırtına’m ’o’ sebebsiz fırtına’m ... |
o sessiz fırtına’m
’o’
sebebsiz fırtına’m ...
farkını farketmediğin için oda diğerleri gibi gözünde ama biraz daha sert...