BİR VEDÂ ÇIĞLIĞINDA SON TRENEllerimden gitgide uzaklaşan eller, Sen; uçuşup giden yağmur bulutum... Küçük küçük kumsalı öpen dalgalar... Sen; bitmeyen umudum... Boğazımda düğümlenen son hıçkırık... Vuruldu... Çığlık çığlığa tüm kuşlar... Sen; uzaklaşan gemiye son selâmım... Bir vedâ çığlığında son tren... Neden? Kim bilir? Belki bir istasyonda Sessizce oturup beklerken Gelip omzuma konan bir kuş, Gözleri ıslak... Gagasında, Dilinden anlamadığım bir şarkı... Hasret kokuyor, söylüyor yarım yarım... Gel! ... Yavaşça uzatıyorum elimi, Ürkme... Sen; özlemim, Kaderim... Umudumdun... Ve bitmeyecek rüyalarım... Hâlenur Kor 21- Ağustos 2008 |
yazılanlar dahi...
ve yaşanacak olanlar...
ruhunuza afiyet...
muhabbetle...