Ben bulutlar üstünde pervaz edip uçarken
Hem arzın merkezine yolculuk yapıyorum
Günler bazen salise bazen bir yıl geçerken
Bir yıldız yakalıyor bir yere bakıyorum

Geç zannettiğim zaman ağaran bir tan yeri
Takvimlerde rakamlar silinmiş okunmuyor
Beynim kara kışlarda bedenim de zemheri
Uzanıyor ellerim yanıyor dokunmuyor

Sis perdesi kapatmış beyin hücrelerimi
Hissetme sinirleri kan kızılı duyarsız
Aynalar paramparça gösterir her yerimi
Dokunmuş bir hain el saat şimdi ayarsız

Attığım her adımım rüzgar yaprak misali
Paslı bir tel parçası yırtıyor yüreğimi
Yağmur ve güneş görmüş beton toprak misali
Taşa dönmüş duygular sildiler ereğimi

Çıldırdım mı ben yoksa deli mi oluyorum
Güneş bir buz kütlesi kanım pıhtılaşıyor
Kaybettiğim gerçeği hayalde buluyorum
Beden başka alemde ruhum uzaklaşıyor

Mehtap önünde peçe gündüzün kirli yüzü
Gizlenir karanlığın sahte kuytularında
Beden ve dünya özdeş ruh mananın ikizi
Akıl tekrar bir bütün olmak kaygılarında
Mehmet Çiftçi