EFLATUN HÜZÜNuyuyan acılar uyanır zamanı geldiğinde siyah bir keder oturur ruhumun odasında ayrılığın rengine düşmeden kül rengi kızıllığı çağırır yalancı bir sevinçle gecenin koynundan alır düşleri leylak kokusuyla gelir içimin güvertesine savrulur rüzgarla sessizce yamacıma ilişen eflatun bir hüzün © BİRSEN ATEŞ |