-Başlıksız-
dün gece hüzünlerim ile
bindim mazimin trenine yılların eskitemediği paslı trenin şimendiferi kader tek vagonu ise ben yolculuğum boyunca tüm raylar sensizlik soluklandığım istasyonlar da, gözlerin görmelerine kavuşmalarım kaybetme tünellerine giriyorum ara sıra tek başına fakat gürültülü bir an bitsin istiyorum aydınlığım oluyor gözlerinin rengi çimenler kompartımanımın kapısı açılıyor kaçak binemezsin bu trene dercesine gözlerime bakıyor kondüktör ben ise şaşkın ve ürkek gözlerimle diyebiliyorum sadece saçlarıma bakarsan şayet her bir tanesi beyazlarımın biletidir aslında yolculuğumun bu yolculuk bitmeyecek eminim alıştım ben sende seferi olmaya belli mi olur senin vagonun geçer yanımdan belki, bir sonra ki istasyonda. |