Bir zamanlar
birbirimizin uğruna ölürdük,
adın ağzıma düşünce
dünya susardı.

Beni görmeden duramazdı
beş dakika bile…
Vay be.
İnsan birine bu kadar
alışırmış meğer.

Kelebek gibi severdik;
dokunmaya kıyamaz,
kırılmasın diye
kalbimizi saklardık.

Başkalarının hikâyesine bakar,
“Nasıl düşman olur iki insan?” derdim.
Meğer cevap
zamanın içinden bana doğru geliyormuş.

Bir zamanlar
yüzüme baktığında
gözlerim, dudaklarım, susuşum
övgüye dönüşürdü dilinde.

Bakışın aynaydı,
kendimi güzel sanırdım
sen bakınca.

Şimdi her kelimen
özenle seçilmiş bir kırgınlık,
incitmek için kurulmuş
soğuk bir cümle.

Yüzüm aynı yüz,
değişen senin dilin.
Sevgi bitince
sözler de zehirleniyor demek.

Bir zamanlar peşinden koşan adam,
şimdi peşinden koşturmaya çalışıyor.
Ne tuhaf…
Sevgi istenmezdi,
geç kalınca pazarlık sanılıyor.

Aynı evde
iki yabancı olduk;
biri sustu,
biri küçülttü,
ikisi de kaybetti.

Artık biliyorum:
Aşk bitmiyor bazen,
şekil değiştiriyor.
Ve en çok
kendine benzeyince acıtıyor.