Aşk acısı,
kalbin en sessiz köşesinde başlayan derin bir sızı,
insanın içini yavaşça kemiren görünmez bir yangıdır.
Bir zamanlar ışık olan bakışlar,
şimdi karanlığın en ağır hâline dönüşür.

Bir gülüş hatırlarsın,
içinde bin parça kırılır.
Adını fısıldamak bile yakar,
çünkü bilirsin…
Dönmeyecek biri için ağzından dökülen her harf
bir yara daha açar.

Aşk acısı,
zamanın içinden ağır ağır geçen bir gölge gibidir.
Ne hızlanır,
ne de tamamen kaybolur.
Sadece sen büyüdükçe
o da seninle birlikte derine iner.

Geceler uzar,
sessizlik gürültüye dönüşür,
kalbin her atışı
yokluğunun yankısını taşır.
Bir anı gelir,
durduramazsın.
Bir koku gelir,
kaçamazsın.
Bir şarkı çalar,
yeniden yıkılırsın.

Aşk acısı,
insanı hem eksiltir
hem de değiştirir.
Kırıldığın yerlerden yeniden yapılanırsın
ama hiçbir zaman
eski hâline benzemez kalbin.

Ve kabul edersin sonunda:
Aşkın en güzel yanı nasıl derinse,
acıması da o kadar derindir.