Güler yüzünle dağları, tek sözünle sızıyı
Dindirirsin kimse bilmez, taşıdığın o yükü.
Herkes sana yaslanırken bulur kalbinin sıcaklığını;
Sen susarsın, saklarsın da, gizlersin kendi kırığını.

Dostuna kardeşine hep siper ettin gönlünü,
Görmeden hesap kitap, paylaştın ömrün ömrünü.
Kırıp döken ne varsa toplarsın tek tek izini;
Kendinden verip de onarır, düzeltirsin herkesi.

Dimdik durur görenlere “hiç yorgun değil” dersin,
Oysa içindeki fırtınayı yalnız gecelere söylersin.
Bir kandil gibi karanlığa yürürsün adım adım;
Işık oldukça çevrene, azalır kendi payın.

Ne alkış istersin, ne de “iyi ki varsın” sözü,
İyilik senin en temiz hâlin, fedakârlık özün özü.
Kendini unutsan bile unutmaz seni kalbim;
Varlığınla güç bulur bu ev, bu hayat, bu zaman.

Bil ki böyle adamların yüreği büyük bir sırdır:
Yakmaz kimseyi, yalnızca ısıtır bitse bile ışıktır.
Dünya hâlâ iyiyse biraz, duruyor bir yerlerinde;
Senin gibi sessiz kahramanların ellerinde