Ben sessiz kendi halinde boynu bükük yürüyen,
Sevdasını kalbinde taşıyan bir adamım.
Çok sevmiş, sevdiği için şiirler yazmış.
Sevgisini kalbine sığdıramamış ,
Sevmiş ama sevilmemiş.
Sevmiş terk edilmiş ,
Yine o kara gecelerde,
O soğuk sessiz gecelerde pencereden dışarıya bakıp,
Yıldızları seyreden ve kendini sokağa ve yalnızlığa itiplmiş hisseden zavallı bir adam .
Gözyaşları mürekkep olmuş .
Sevgisini şiirlerde haykırmış .
Kaderi kalem olmuş bir adam .
Yitirilmiş bir sevdanın ardından ağlayan, kahreden ,
Hep hayallerini yaşayan garip bir adam .
Önce el üstünde tutulan,
Sonra katilmiş gibi suçlanan,
Sinsice yayı çekip oku kalbine saplanan bir adam .
Oysa çok şeyler bekliyordu bu adam bu sevdadan.
Ama işte her şey beklediği gibi olmadı .
Çok yanılmış, aldatılmış, yorulmuş .
Nefesi bile artık ağır geliyormuş yorgunluktan .
Garip bir adam ve üç kuruşa satılan bir sevda.
Aslında niyeti başkaydı bu adamın.
Yusuf gibi yaşıyordu.
Yusuf gibi zindanlara girmeye hazırdı.
Kendine göre farklı bir çekiciliği vardı .
Soluk bir yüzü olmasına rağmen, bir gülüşü vardı .
Ela gözleri vardı,
En çok badem gözlüsünü severdi,
Konuşmadan konuşurdu, için için haykırırdı .
Ama şimdi gel gör ki,
İçindeki bütün güzellikleri kaybetmiş .
Artık gözü yere bakan, gözü toprağa bakan
Garip bir adam.