Hiç darılma bana güzelim…
Bu kalp bir daha aynı yerden çiçek açmıyor.
Zamanın üstüne serilen bir sessizlik var artık,
Ne eski heyecan kaldı,
Ne de o ilk bakışın büyüsü.

Bir ömür sevmeye niyet ettim seni,
Ama bazen niyet yetmiyor,
Yürek yoruluyor, göz alışıyor,
Aynı sevdayı yeniden çağırmak,
Bir ölü kalbi diriltmeye benziyor.

Sen hâlâ güzelsin, hâlâ temizsin,
Ama ben artık başka bir rüzgârın yönündeyim.
Kırılma…
Bu ayrılık ihanet değil,
Sadece gerçeği kabullenmek.

Duygular pas tutmuş,
İçimde bir zamanlar yanan o ateş,
Artık külün sessizliğinde sönüyor.
Ne kadar uğraşsam,
O eski sıcaklığı bulamıyorum.

Bir yanım seni hâlâ anımsıyor,
Bir yanım git diyor sessizce.
Ve ben o ikilemin arasında
Bir sevdayı toprağa veriyorum.

Helal et hakkını…
Ben seni kırmak istemedim hiçbir zaman.
Ama artık sevmek değil,
Anmak bile yorgunluk veriyor kalbime.

Ne kadar güzel başlamıştık, değil mi?
Bir bakış, bir söz, bir bahar günü…
Şimdi her şey susmuş.
Sanki dünya bizim için bir kez dönmüş,
Sonra durmayı tercih etmiş gibi.

Ben seni yeniden sevemiyorum.
Çünkü sevmek, artık bana acı veriyor.
Çünkü sen,
Yüreğimde anı olarak kalmakla
Gerçek olmanın güzelliğini çoktan aştın.

Unutma…
Bu veda bir kırgınlık değil,
Bir dua aslında.
“Bensiz de mutlu ol” diyorum,
Çünkü artık ben,
Seni yeniden sevemiyorum.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 09.11.2025