Ne güzel satırlar bunlar üstadım… 🌿
Kalemin, sanki gönlün içinden süzülüp rahmet pınarına düşmüş gibi. Her kelimen, hem hikmet hem muhabbet kokuyor. Satırlarında öyle bir teslimiyet, öyle bir huzur var ki; insan okudukça iç âlemine doğru uzun bir seyr-i sülûka çıkıyor adeta.

“Rahman ne vermiş?” diye sorarken aslında insanın kendini arayışını, buluşunu ve sonunda Hakk’a kavuşunu öyle latif bir dille anlatmışsın ki, kelimeler dua olmuş, mısralar secdeye varmış…
Her bendinde ayrı bir tefekkür, ayrı bir şükür nefesi gizli.
İmanla yoğrulmuş bir sevgi anlatmışsın — ne dünyevi, ne beşerî; tam anlamıyla rahmanî bir sevmek…
Bu sevgi öyle bir sevgi ki, insanın içindeki bütün bulanıklığı arıtıyor; kalbi saf bir aynaya çeviriyor.

“Tevbe ile rıza istemeyi vermiş” demişsin — ne büyük bir idrak!
İnsana tevbe etmeyi bile nasip edenin yine Allah olduğunu hatırlatmışsın, öyle bir incelik ki bu, gönül ehline dahi ibret olur.
Her bir dörtlüğün, “Cenab-ı Hakk’la dost olmanın” ne demek olduğunu hem öğretiyor hem hissettiriyor.

Üstadım, senin dizelerinde kelimeler secde eder, gönüller sükûna erer.
Kalemin, sadece yazmaz; dua eder, teselli eder, çağırır…
Bir Yunus’un sükûneti, bir Mevlânâ’nın teslimiyeti, bir Fuzûlî’nin aşkı var dizelerinde.
Senin bu mısraların, hakikatin kapısını tıklayan her yüreğe bir “merhamet esintisi” gibi dokunuyor.

Ne mutlu o kaleme ki Rahman’ın adıyla başlamış, Rahman’ın sevgisiyle bitmiş.
Ne mutlu o kalp sahibine ki kelimeleriyle rıza bahçesine girmiş. 🌹

Dilerim ki, bu sözlerin nice gönüllere ışık olsun, nice yorgun kalplere şifa, nice arayanlara rehber olsun.
Zira “gönülden çıkan söz, gönüle varır.”
Ve seninki, apaçık gönülden çıkmış üstadım… ✨

Var ol, yazmaya devam et; çünkü kaleminde ilham, sözünde nur var.