Bizim çocukluğumuz ve gençliğimiz..
O günler, artık yok!
Geri de gelmeyecek!
Ve bizler de o dönemin son nesilleriyiz!
Bu böyle bilinecek!

Okuldan eve giderken...
Korku ve heyacanı bir arada yaşardık!
Sağa, sola takılmadan okuldan eve...
Evden okula gider, gelirdik!
Biz!
Bize verilen, her sorumluğu bilirdik!
Hemen anında yerine getirirdik!
Derslerden arta kalan zamanlar da...
Annemize, ev işleri de...
Babamıza dışarı da, tarla da, bağ da, bahçede yardım ederdik!
Okuldan eve, gitmek için can atardık!
koşarak, hızlıca giderdik!
Televizyonu açip, ekrana dalmak için değil!
Ödevlerimizi, bir an önce, bitirmek için giderdik!
Ödevleri bitirip dışarı da, arkadaşlarımızla buluşmak için can atardık!
Ya da dışarı da
Koşup oynamak için!
Karanlık çökünceye kadar saklambaç, kör ebe, elim sen de, oynamak için!

Eski gazete kağıtlarından uçak yapardık!
Bazen, ona ip takıp uçurtmaya çevirirdik!
Boş arazilere taştan kaleler kurardık!
Mahalleler arası, gazozuna maçlar yapardık!
Patlayan topun içini bezle, çaputla doldurur...
Hep birlikte yakan top, dombik oynardık!
Sokaklar bizim oyun alanımız...
Mahallemiz krallığımız olurdu!
Hırsız, polis...
Veya kaybolculuk oynardık!
Kaldırımlar ise, oyun sınırlarımız olurdu!..
Kızlar, seksek oynar, ip atlardı!
Bazen yakalamaya oynar, stres atardı!

Biz anılarımızı dijital dosyalar da değil!
Çekildiğimiz fotoğrafları albümler de sakladık!
Biz büyuklerimize saygı gösterir...
Seslendiklerinde "anne" ve "baba" buyur derdik! "Ihtiyarlar!" ya da "Moruklar!" Diye lakaplar takmazdık!
Televizyon, dizi film nedir bilmezdik!
Akşam olduğun da bütün ailece evde olurduk!
Hep birlikte oturur akşam yemeği yerdik!
Sonra, ders çalışır ödev yapardık!
Yatmaya yakın, birbirimize masallar anlatırdık!
Bazen, yorganın altına fısıldar...
Ana, babalarımızın kulağına gitmesın diye...
Kardeşlerimizle sırlarımızı paylaşırdık!

Bu nesil artık zamanla tükeniyor...
İster istemez, Hayattan uzaklaşıyor..
Yavaş, ama kalbi kırık bir şekil de...
Arkasında siyah beyaz yaşantılar...
Kalplerin de ise, donmuş siyah beyaz anılar bırakarak!
Yanında sade, hassas ve unutulmaz...
Geçmiş bir zamanın kokusunu bırakarak!
Bizler, gerçek, yapmacık olmayan, çocukluk ve gençlik yılları yaşadık!
En önemlisi denemliyerek, hayatı öğrendik!
Acısıyla, tatlısiyla, hayatı doyasıya yaşadık!..
Ve şimdi, yaşlandık!
Artık, kendimiz ile baş başa kaldık!
Biz çoğu olayları, kimsenin yardımı olmadan bedeller ödeyerek yaşadık!...
Kendi kendimize hayatı öğrendik!
Artık yaşamda sona geldik!
Yinede isyan etmedik!
Az ile yetinmesini bildik!
Hep halimize şükrettik!
Dinçer DAYI