Kapımı çalma, artık arkasında yaşamıyorum.
Geriye sadece adımlarımızın yankıları kaldı;
Şimdi odalar daha sessiz...

Evet, bazen, belki rüyalarda, belki uyanık,
Senin ve benim bıraktığımız hayalet bir aşk dolaşır.
Akşamları, gün battığında,
Kapıdan süzülür, perdeleri oynatır.
Birinin hafif bir el hareketiyle sanki,
Bahçenin pencerelerini açık bıraktım sonsuza dek...
Sonsuza dek aşkımızın ruhu burada gezecek,
Sessizce nefes alıyor gibi...
Yarım kalmışlıklar çığlık çığlığa bağırıyor,
Arabesk gölgelerin zemininde, duyulmadan uzanıyorlar.
Rüzgâr, bahçede dalları savurur;
ağaçlar uyumaz...
Ve o dallar, avuç içleriyle yüreğime vurur.

Çalma kapımı,
Loş odamın sessizliğini korkutma.
Uzun zamandır burada yaşamıyorum,
Sadece bir bekçiyim.
İstersen gel, geçmişi yâd edelim.
Bir gün gel, mutlaka...
Ama şimdi değil.....