Neden bu kadar gençlik yıllarımızı çok özlüyoruz, biliyor musun?
Çünkü, bizim zamanımız da bu kadar lüks, yoktu!
Cep telofonu yoktu...
Internet yoktu...
Hele renkli televizyon hiç yotu...
Wassap,Instagram, Facebook, twıter yoktu!
Sosyal medya, Hele hiç yoktu!
Birbirimizi ekrandan değil!
Yolda, mahalle de, sokakta görürdük!
Selamlaşır, hal, hatır sorar, sarılırdık! Özlemle, kucaklaşırdık!
Kimin, nereli olduğunu...
Kimin, babasının ne iş yaptığını..
Kaç kardeş olduğunu...
Hangi müziği dinlediğini...
Ne yemek sevdiğini, öğrenmek için!
Sosyal medya hesabına değil!
Profilindeki resmine değil!
Paylaştığı o, mesajlara değil!
Çat kapı evine gider!
Sofrasına otururduk!
Çayını içer, yemeğini yerdik! Derdine ortak olurduk!
Mutluluğunu paylaşırdık!
Sanal alemde gezinmez!
Yalancıkdan!
Yapmacık tavırlarla, fotoğrafını beğenip kalp bırakmazdık!
Cesaretimizi toplayıp, duygularımızı yüzüne açikca söylerdik!
Öyle duygudan yoksun, kısa ve anlamsız mesajlar çekmezdik!
Adam gibi oturup, uzun uzun!
Özenle, duygu dolu mektuplar yazardık!
Görüntülü görüşmenin arkasına saklanmaz!
Ya da güzel gözükmek için, aşırı makyajlar yapıp çikmazdık!
Hele biz botoks nedir bilmezdik!
Kaçamak cevaplar vermezdik!
İlla ki, göz göze gelirdik!
Bizim için o insanın, sesini duymak!
Kendini görmek, önemli ve kıymetliydi...

Askere gittiğimiz de...
Gurbete çıktığımız da...
Okumaya, çalışmaya gittiğimiz de...
Her an arayamaz...
Her an göremezdik!

Evet!…
Kimse bize "Nbr, napiyon?" diye...
Kısa ve anlamsız mesajlar atmazdı!k
Özlerdik!
Hemen gider, onu görmeden, güne başlamazdık...
Kimse, şimdi ki gibi, eve kapanip ekran başında vakit geçirmezdi...
Herkes dışarı da, birlikte hoş, sohbet ederdik!
Evde, telefon televizyon, bilgisayar ekranına değil!
Otobüste, dolmuşta,...
Okula ve işe giderken camdan dışarıya bakardık!
Restoranlar da hava atmak!
Kafeler de kapiçino içmek değil!“
Pastane köşelerin de, sütlaç yer...
Gazoz içerdik!
Koyu ve hoş sohbetler, muhabbet ederdik masalar da!
Şimdi ki gibi, Barlar da “konum at, geliyorum!” değil!
“Hadi, mahalle de buluşalım!” denirdi...

Ve belki de en güzeli...
En mutluluk vereni...
Dokunmanın, sarılıp koklaşmanın kıymetini bilirdik!
Çünkü, o zaman, samimiyet vardı…
Büyuğe saygı...
Küçüğe sevgi vardı!
Ve sanal olan yapmacık hiçbir şey yoktu!
Üstelik, insanlar yarı aç, yarı toktu...
Ama, gönlüde, gözü de toktu!
Kimse de kötülük yoktu!
Hele, ark niyet hiç yoktu!
İşte bu yüzden!…
Biz geçmişi çok özledik!
Dinçer DAYI