Dokunur Vicdanına”

Ben sustum, içimde fırtınalar vardı,
Sözlerin vurdu, yüreğim daraldı.
Ama susmak bazen en ağır cevaptır,
Ben sustum… çünkü sevgi, sabırla sınanırdı.

Her defasında döndüm, “belki değişir” dedim,
Kırgınlığımı sakladım, kalbimi gizledim.
Ben kötü değildim, sadece yoruldum,
İyiliğim yetmedi, sevgim dondu.

Şimdi haberini aldım, içim sızladı yine,
Bir rüzgâr esti kalbimden, adı sen diye.
Dualarımda hâlâ yerin var sessizce,
Ama o dua artık kalbimin değil — kaderin elinde.

Bir kalp kırıldığında ses çıkarmaz bilirsin,
Ama sessizlik en çok orada yakar, bilmezsin.
Ben seni suçlamadım, yalnızca bıraktım,
Çünkü sevgiyi taşıyamayan, söze sığınırmış.

Ve şimdi, adını andığımda içim ürperir,
Ne nefret ne özlem — sadece bir sükût gelir.
Bil ki bir zamanlar “her şeyimsin” dedim sana,
Şimdi sadece “hakkım helâl” diyebiliyorum içimden.


---

💔 Not:

> “Beni affet demiyorum… ama bir gün anlarsan, geç kalmış olma.”