0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
134
Okunma
Boş sokaklarda yürürken,
Gölgesi omzunda bir arkadaş gibi.
Rüzgar fısıldar eski şarkıları,
Ve yapraklar, adımlarının ritmiyle dans eder.
Yalnızlık, bir eski kitap gibi açılır dizlerinde,
Sayfaları hüzün kokar, ama bir bilgelik saklar.
Kendi nefesiyle sohbet eder adam,
Gözleri ufukta bir ışık arar,
Ama o ışık, hep kendi içinde parlar.
Akşamın moru duvarlara düşerken,
Yıldızlar pencere kenarında bekler sessizce;
Her sessizlik bir el uzatır,
Her gölge bir sırdaş olur zamanla.
Ve o an gelir:
Yalnızlık, eksiklik değil,
Bir dost olur,
Sığınacak bir liman,
Kendi gölgesinde bulunan bir ev…
Yazan
Korhan KÜLÇE
Terasta
10/10/2025 00:30
5.0
100% (2)
