Yarına Umutla

Eskiden daha farklıydım,
Bir tebessümle ısınıyordu içim,
Bir selamla yakın hissediyordum insanlara.
Ama zaman bana öğretti,
En çok güvendiklerimden kırıldığımı.

Dost sandıklarım gitti,
Söz verenler sustu,
Yanımda kalacak dediklerim
Yolun yarısında terk etti beni.

Kırıldım, evet…
Kalbim ağırlaştı,
Yüklerim çoğaldı,
Gözlerim gecelerde daha çok doldu.
Ama ağlamaktan utanmadım,
Çünkü gözyaşımda bile bir temizlik vardı.

Geceler dostum oldu,
Sessizlik sırdaşım.
Yalnızlığın soğuk kollarında
Kendi sıcaklığımı aradım.
Karanlık bana çok şey öğretti:
Gözümü kapadığımda bile
Kendi ışığımı bulabileceğimi mesela…

Ve şimdi anlıyorum,
Kırılmak bitmek değilmiş,
Sadece yeniden doğmaya hazırlanmakmış.

Çünkü içimde hâlâ bir şey var:
Umut…
Her sabah güneşi çağıran gizli bir dua,
Her düşüşten sonra “yeniden” diyen bir ses.

Belki çok kaybettim,
Belki yorgunum,
Ama hâlâ kalbimde saklı duran bir sevda var.
Ve biliyorum,
Bir gün tüm bu yaraların içinden
Bir bahar filizlenecek.

O bahar belki bir bakışla,
Belki bir dokunuşla gelecek.
Ve ben yeniden inanacağım;
Kırık kalbin bile sevebileceğine,
Küllerimden doğup
Yarına umutla bakabileceğime.

Evet, düştüm…
Ama kalkmayı öğrendim.
Evet, kırıldım…
Ama içimde hâlâ sevecek kadar
Güçlü bir kalp taşıyorum.

Ozzy07 - Siyah_Kalem