ÇÖLE İNEN NİLÜFER
Toprağa meftûn olmuş bir nilüfer kuşkusunda
Deniz bozgunu göllere yamadın sonbahar düşünü, Saçların kök salar gibi yılışık sığ sulara, Çıktığın her seferde kestirme/den dönüyorsun, Yine de yosun kokuyor kâkülleri hayatın... Kitap aralarında unutulmuş bir gül/kurusunda Sararmış sayfalara hapsettin ilk çocuk gülüşünü... Tütsülenmiş umutlar devrederek sonraya, İntihar tuzaklarına düşmeden yürüyorsun İzlerin kayboluyor, fil(iz)leniyor firârın... Zamanı sahraya savurmuş bir kaktüs kuytusunda İlk vahada tamamladın gölgesiz yürüyüşünü İçine düştüğün kum saatinin fırtınasında Telaşlı bir akrep’i selamlayıp susuyorsun Ertelenmiş bir mevsimde aklanıyor siyahın... |
İlk vahada tamamladın gölgesiz yürüyüşünü
İçine düştüğün kum saatinin fırtınasında
Telaşlı bir akrep’i selamlayıp susuyorsun
Ertelenmiş bir mevsimde aklanıyor siyahın...
güzel ifade edilmiş bir şiirdi tebrikler
selamlarımla