Biliyoruz, beton duvarların ne kadar soğuk olduğunu.
Geceleri iliklere işlediğini, gündüzleri bile üşütebileceğini.
Demir kapılar kapanırken çıkan sesin,
Bir yüreği paramparça edebileceğini.

Biliyoruz, koğuşların geceleri sessiz göründüğünü.
Ama her mahkûmun içinde fırtınalar koptuğunu.
Bir çığlık susarken, diğerine yer açtığını.
Sabahı beklemenin, bazen bir ömür kadar uzadığını.

Biliyoruz, tel örgülerin ardındaki gökyüzünün,
Bir tutam mavi değil, bir hayalin parçası olduğunu.
Bazen göç eden kuşları izlemenin bile,
Hürriyetin kıymetini kalbe kazıdığını.

Biliyoruz, gardiyanın sert ayak seslerini,
Gece yarısı yankılanan o soğuk komutları.
Sayım anlarında, insanın yalnızca sayı değil,
Bir kalp olduğunu unutmaya zorlandığını.

Ve biliyoruz ki, gelen yemeği beğenmeme lüksünün olmadığını,
Kaşığı kenara koyduğunda, açlıkla sınandığını.
Anlayacaklar elbet, bir lokma ekmeğin kıymetinin,
Özgürlüğün kıymetiyle aynı terazide tartıldığını.

Ama unutmayın:
Her kışın ardında bahar vardır,
Her gecenin sonunda güneş doğar.
Hiçbir zincir hayale vurulamaz.
Hiçbir duvar geleceği durduramaz.

Unutmayın:
Her fırtına diner, ardından huzur gelir,
Her kuruyan dal, yeniden tomurcuk verir.
Hiçbir kapı sonsuza dek kapalı kalmaz,
Hiçbir umut boşuna yanmaz.

Unutmayın:
Her dua göğe yükselir,
Her gözyaşı rahmete karışır.
Hiçbir karanlık ışığı söndüremez,
Hiçbir zindan ruhu esir edemez.

Unutmayın:
Sabır en güçlü silahtır,
Umut en uzun yolculuktur.
Ve bir gün, kapılar ardına dek açılacak,
Güneş yüzünüze vuracak, gökyüzü size selam verecek.

Sizi alnınızdan öpen, yine seccadeniz olacak.
Elleriniz zincirsiz, göğe özgürce yükselecek.
Ümit yeniden filizlenecek, Onur dimdik yürüyecek,
Ve o gün, özgürlüğün rüzgârı karşınızdan değil,
Sırtınızdan esecek..