​"Sen doğru söylüyorsun," dediğinde, bir nehir yatağı gibiydi sözlerin,
Sakin, duru ama derin bir akıntı taşıyordu içinde.
"Geç kalacaksın," diye eklediğinde, o nehir bir şelaleye dönüştü,
Her damlası bir kırılma, her sesi bir uyarı oldu.

​Zaman, bir kum saati gibiydi ellerimde,
Her tanesi kayıp giden bir anı, bir umuttu.
"Sen doğru söylüyorsun," dediğimde, her anın kıymetini biliyordum,
Ama "Geç kalacaksın," dediğinde, anılar birer hayalete dönüştü.

​Ben bir yolcuydum, yolun sonu görünmüyordu,
"Sen doğru söylüyorsun," dediğimde, adımlarım ağırlaştı.
Çünkü biliyordum, her adım beni senden uzaklaştıracaktı,
Her uzaklaşma, bir gecikme, bir veda olacaktı.

​"Geç kalacaksın," dediğinde, gökyüzü bulutlandı,
Güneşin yerini bir hüzün, bir keder aldı.
"Sen doğru söylüyorsun," dediğimde, kabul ettim bu gerçeği,
Çünkü bazen doğruyu bilmek, gecikmiş bir ayrılıktı bende.