Her yaşadığım

Kendimi suçlamam artık hiçbir şey,
Ne eksik kaldım, ne de fazlaymışım.
Her yaşadığım, kendi dilince hak,
Gölgeyle barışmakmış yaşamakmış.

Bir zamanlar kırdım, belki de çokça,
Ama en çok kendimi parçalamışım.
Şimdi her kırığım yerli yerinde,
O boşlukta bile yer varmış içim.

Yolun sonu değil bu, yeni bir dur,
Durmak da yürümek kadar olur.
Rüyaysa güzeldi, ama bitti bak,
Gerçek daha sade, ama huzur.

Bana düşman bildiğim her yanım,
Şimdi dost gibi sessizce yanım.
Kendimi öylece kucakladığım,
İlk defa içimle bir olan anım.

Gölgemle yürümek korkutmuyor,
Çünkü artık bana ben yetiyorum.
Kimseye ihtiyaç duymadan bile,
Kendi içimde tamam oluyorum.

Zaman bazen alır, bazen verir,
Ama her şey yerli yerince gelir.
Gidene selam, kalana sabır,
Büyümek biraz da vedayla gelir.

Artık ne geçmişi savunuyorum,
Ne de geleceğe takılıyorum.
Bugün ne varsa, elimdeki hak,
İçimdeki benle yol alıyorum.

Bir çocuğun bakışı gibi duru,
Yeniden doğmuş gibi saf, huzurlu.
Rüya bittiyse, uyanış budur,
Kendini sevmekmiş en doğrusu.

Bir gün sen de dönüp bakarsan eğer,
Beni arama eski hâllerinle.
Çünkü ben çoktan yürüdüm içimden,
Eski ben yok artık, yeni ben bende.

Gölgemle konuştum… sustum… anladım,
Karanlıkla dostluk da insanca bir adım.
Rüya mıydı, gerçek mi? Bilmem ama,
Ben sonunda kendimle kaldım… tamam.

Hakkı kalabalık