2
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
180
Okunma
Ey yâr,
Adın düştü gönlüme bu gece,
Şehrin bütün kandilleri söndü.
Deniz sustu, martılar uçmadı,
Ve ben anladım:
Bir tek bakışın bile
Koca bir âlemi yetim bırakır.
Gözlerin,
Sulara düşmüş bir kandil gibi yanar hâlâ içimde.
Her baktığımda çoğalır karanlık,
Her unuttuğumda geri gelir ışık.
Ben bu yangının içinde,
Hem kül oldum, hem kıvılcım.
Ey sevgili,
Aşkı bana sordular:
“Bir cennet midir?” dediler.
Ben dedim ki:
“Hayır…
Aşk, kendi cehennemini taşıyan tek güldür.”
Ve sen o gülün dikeniydin.
Kanattın, ama koparamadım.
Benim kalbim hâlâ avuçlarının içinde
Benim ömrüm hâlâ adının gölgesinde.
Şimdi bilirim:
Ne kadar unutsam da
Bir deniz gibi geri gelir sana.
Çünkü aşk, silinmez bir mühürdür;
Taşa kazınırsa aşınır,
Denize yazılırsa kaybolur,
Ama gönüle düştüyse
Kıyamete kadar kalır.
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz