Bugün sırtımı yine halıya verdim
Odanın köşelerine bakıyorum

Sen öyle kedersiz olamazsın, kabul et

Öp avuçlarından koklayarak
Sarılamasan da kendine
Tüm acılarından çıkıp tutkunu buldun

Şiirlerdi bu, oldun olası sözleri severdin
Öyle severdin ki, senin ağzından çıkan sözdü

Şimdi bağ kurmaya çalıştığın şu dönemde
Seni dünyasına alan her insan
Gördü sendeki o çocuğu
Ve hiçbir söz hakikat değildi

Sen sepetini tuttun diye içini doldurdular
Gözlerini onlardan alamadığın için
Sepetin çaputla dolduğunu
Ancak düşünce anladın, kızamıyorsun da
Onlara bu değeri veren sendin
Gözlerine bakıp konuşan sendin

Oturup konuşuyoruz sandığın insanlar
Seni dinlemiyor bile, bırak dinlemeyi
Adını bile bilmiyorlar

Ve sen güzelim anlamıyorsun
Nasıl seni soyduklarını anlamıyorsun

Sana dostum ben, beni dinle — beni!

Şiirlerinin nicesi burada değil
Tıpkı ardından bakanlar gibi
Bileklerin zayıf ama kalemin değil
Varsın olmasın o bağlar
Anlık arzulara gebe değilsin sen
İçinde dolu dizgin bir sevgi var

Nehir değil bu, aksın yerini bulsun

Madem öyle sen yazacaksın
Şiir hecelendiğinde bile hoş değil
Yarım bırakma ki dost olsun sana

Sen sevgili aramıyorsun
Zihninin köşkünde ağırlayacak
Dostlar arıyorsun

Onlar kendi umutsuzluklarından
Sana sığınıyorken sen yine insan seviyorsun

Açılamayacağın denizlerde yüzmüyorsun onlar gibi

Hadi sarıl şimdi kendine...

T.B.B.
06.07.2025