Dilimin ucunda mühürlü bir dua var, adı yasak,
Açsam, gökyüzü eğilir, yer yarılır sanırım.
Her hece, zincirlenmiş bir yankı gibi,
Her nefes, omzuma çöken görünmez bir dağdır.

Sustum çünkü sustukça ağırlaşıyor hakikat;
Ağırlık, taş değil, zaman değil,
Senin yokluğunun kararıdır.
Bir boşluğun mühürlenmiş kapısı gibi taşıyorum seni.

Bir kapı çaldı içimde: açmadım.
Açsam, rüzgâr söndürürdü son ışığımı.
Ve ben öğrendim:
Aşk bazen sevmek değil,
Saklamak için susmaktır.

Adın, dudaklarımda mühür;
Çözülse, dünyam dağılır.
Çözülmese, ben dağılırım.
İşte aşk tam da bu ikilemin karanlığında saklıdır.

Kalbim, mühürlenmiş bir sandıktır şimdi,
İçinde çürüyen sırların kokusu var.
Kimse açamaz, anahtar bende değil;
Sen götürdün gidişinin sessizliğiyle birlikte.

Ve bil ki:
Her mühür kırılmak için değil,
Bazen sonsuza dek saklamak için vurulur.
Benim mühürüm sensin;
Açılmadıkça yaşıyorum, açıldığında yok oluyorum.