Biz gençliğimizde ne nescafeyi sevebildik!
Ne de zamanı...
Ne nescafenin hatırını saydık!
Ne, o an, zamanın değerini bildik!
Nede hayatın!
Hep çalıştık!
Zaman ise, hayatımızdan su gibi akıp geçti.
Ne sevgiyi anladık!
Ne sevildiğimizi bildik!
Ne de mutluluğu özledik!
Hiç birşeyi anlamadık!
Hepsini bilmeden, öyle savurduk ki!
Kimini bozduk!
Kimini, dağıttık!
Kalanları...
Bazen korkudan!
Bazen utanarak!
Yüreğimizin en kuytu köşelerine hapsettik!
Yok ettiler duyguları...
Tükettiler içimizdeki arzuları!
Görmediler bizi...
Yok olduk!
Hep gece gündüz, çalıştırdılar...
Bedenen tükendik!
Zaman bizden gençliğimizi aldı!
İnsanlar, yaşama hevesimizi!
Şartlar, hayallerimizi...
Hiç bir şey gitti.
Sonra...
Hüzün olduk!
Hazan olduk!
Yıkildık viran olduk!

Yaşamımızın ilk baharında...
Sonbahardaki gibi...
Dalından kopmuş... sararıp solmuş....
yere düşmüş....
Ayak altında ezilmiş...
Sele kapılmış...
Sürüklenmiş...
Çöpe karışmış!
kurumuş bir yaprak misali Bir hiç olduk!
Evet!...
Zaman bizden her şeyi aldı ve gitti!
Bizi yok etti!
Ve zaman la da hepten yok oluyoruz!
Artık biz, yavaş yavaş mechüla gidiyoruz..
Dinçer Dayı