Neden bu kadar çok eski yılları özlüyoruz?
Çünkü biz, birbirimizi şimdi ki gibi ekranlarda değil, sokakta tanırdık!
Kimin neyi sevip sevmediğini öğrenmek için...
Şimdi ki gibi profiline değil! Evlnerine giderek...
Birbirimize misafir olurduk!
Muhabbet edip birbirimizi tanırdık!
Şimdi ki gibi
Birini beğendiğimizde fotoğrafına kalp bırakmaz!
Bırakmaya gelince, davranışlarınıza belli ederdik!
Ya tebessüm ederdik, yada gözlerinin içine bakardık!
cesaretimizi toplayıp onun hakkındaki düşüncelerimizi yüzüne söylerdik!

Şimdi ki gibi, duygudan uzak mesajlar yazmazdık! Duygularımızışiirlere döker kokulu mektuplar yazardık.
Görüntülü görüşmenin arkasına saklanmaz!
Vakit ayırır...
Yanyana gelir, göz göze hasret giderirdik!
Telefonda sesini duyduğumuzda of yinemi sen demezdik!
Telofonda da olsa...
Hal hatır sorar derdini dinlerdik!
Sesini duymak kıymetliydi;
Çünkü, her an arayamazdık.
Ve şimdi ki gibi, kimse bize kalıplaşmış mesajlar atmazdı!
Çünkü herkes bir birini görünce selam verip tebessüm ederdi...
Hal hatır sorup, diğr aile fertlerinin selam gönderirdiler...

Otobüslerde şimdi ki gibi...
Telefon ekranlarına değil!
Camdan dışarıya, çevreye bakardık!
Lokantalar da restorantlar da şimdi ki gibi, hava atmak için kahve içimez!
Çay içilip muhabbet olurdu!
Şımdi ki gibi, "Neredesin?"
Hadi konum at!” denmez, “Orada buluşalım” denirdi...

Ve belki de en güzeli...
Dokunmanın kıymetini bilirdik.
Çünkü temas vardı…
Sarılmak...
El sıkışma..
Kafa tokuştur vardı...
Ve sanal hiçbir şey yoktu!
Samimiyet vardı...
İçtenlik vardı...

İşte bu yüzden…
Eskiye özlem vardı...
Dinçer DAYI