Deliysem düşkünsem kimene
Deli deyip hor görmeyin kimseyi
Aşk ile yanan nice deliler gördüm...

Dizi dizi sıralansa da dertler önüme
Derdimi de severken gülerim
Dedim ya ben deliyi de severim...

Aklım gitse de ben buradayım
Ruhum belki bedenim den gitsede
Ruhumu kalbime ince ince işlerim...

Burası neresi bilmiyor olsam da
Bir deli misali sokakları dolaşsam da
Dedim ya ben deliyim deli...

Acı hissetmem duygum yoktur benim
Ağlarken hem ağlar hemde gülerim
Aklımı anlamaya hiçbir akıl yetmez...

Şu dünya denilen alame bir bak
Aklı başından gitmiş nice akıllı deliler var
Delidir deyip hor görmeyin kimseyi...

Düşünsem kainat titrer sallanırım
Ağlasam gözyaşlarım anlışılmaz
Sığdıramam kendimi hiçbir yere...

Dedim ya ben bir sokak lambası gibi
Kalabalıklar içinde yapa yalnızım
Sokak köpeklerini bile çok sevdim...

Dört duvarların di’li yok ki anlatsın
İçimde ki kopan fırtınalar anlamsız
Dili yok artık içim de ki duyguların...

Hangi yana atsam kendimi bilmiyorum
Ben beni terk edeli uzun yıllar oldu
Gölgem bile beni çoktan terk etti...

Dedim ya ben deliyim deli
Bağrıma saplanmış o kadar şey var ki
Suskunluklarım sardı her yanımı...

Ve ben her defasın da kendimi
Kimsenin bilmediği diyarlara attım
Dedim ya ben deliyim deli...

Hiçbir duygu anlatamaz hislerimi
Tarifi yoktur içimde ki yangınların
Yanar yanar sönerim kimseler bilmeden...

Ne yağmurlar ıslatıyor bedenimi
Ne de güneş yakıyor kalbimi
Rüzğarlara savrulan bir DELİYİM şimdi...

Ufuk Güney