Kahverengi Gözlerinde Veda Vakti
Ey toprak kokulu sevdalım,
Kahve gözlerinde son akşamı seyrediyorum.
Durma artık, öyle yorgun karşımda —
Saçlarımın tel tel çözüldüğü bu şafakta…

Gençliğimsin,
Ekmeğimdeki tuz,
Yol arkadaşım, sırdaşım, son nefesim.
Zaman çaldı saçlarının kavruk yapraklarını,
Usulca düşerdi yüzüne perçem perçem.
Topladım her dökülenini,
Sakladım göğsümde.

Gel…
Yorgun başını dayat dizlerime.
Şimşir tarak değil,
Hüznümle öreyim aklarını.
Her tel bir veda,
Her ak bir dağ yükü.
Çektiğimiz her çizgi —
Aşkın haritası.

Çizgilerin gölgesinde kalan o ilk gülüşün…
Bir ceviz ağacının altında sakladığımız.
Şimdi titriyor kahverengi gözlerinde,
Bir sonbahar yaprağı gibi
Düşmek üzere...

Uyan sevgilim!
Bu karanlık bizi çalmadan —
Son bir mucize oluver bana:
Gözlerinde kaybolan o ilk bakışı
Bir kez daha tutuştur avuçlarımda.

Sokul bana,
Nefesin son nefesim olsun.
Korkuyorum gece rüzgârından.
Üzerimize çöken her karanlık,
Sen uyurken biraz daha götürüyor
Teninin sıcaklığını…

Kahve gözlüm, hadi uyan artık!
Sabah, senin kirpiklerinde dondu kaldı.
Korkutma beni, Üşütme ellerimi.

Bir umut bekliyorum seslenişini.
Henüz vakit erken…
Beni ardında bırakıp
Sessizce gidiyorsun Eyyüp Balta