0
Yorum
6
Beğeni
0,0
Puan
116
Okunma
Yandıkça ağaçlar sustu kuşlar
Göğe yükselen duman,
Bir ağıt gibi çöktü tepelerin üstüne.
Bin yıllık topraklar yandı önce
Sonra bin yıllık hayatlar.
Küçük bir sincabın gözleri
korkuyla bakıyordu alevlere
Ya biz? İnsanlar...
Ne zaman durup dinledik
Ormanın sessiz çığlığını?
Kavrulan dallarda
Bir zamanlar cıvıltı vardı.
Şimdi sadece küller konuşuyor
Rüzgarlarla birlikte.
Sessizliğin utancı içinde..
Bir kıvılcımla başlar yok oluş
Bir kaç damla gözyaşında pişmanlık
Ne bir çiçek var artık koklanacak
Ne de gölge arayan bir kuş.
Bu suç hepimizin
Bu suç bizim..
Bu çaresizliğimizin
Suçudur...
MVG
