Gecenin nabzı seninle atıyor,
Yıldızlar bile gözlerini kıskanıyor bu gece.
Ben sana susarken,
İçimde bin kelime diziliyor dua gibi
Kimi sevda, kimi korku, kimi şükür...

Sen “ömrüm” dedin ya bir kere,
Gökyüzü bile yeniden yazdı kendini.
Yeni bir harfle başladı alfabe,
Senin adınla…

Zamanın elleriyle dokunduğum o ilk günkü gibi
Titriyor hâlâ ellerim.
Sen yanımdayken
Alışamıyorum, çünkü
Alışılacak bir güzellik değilsin sen.
Alışacak bir aşk değil bizimkisi…

Ben seni,
Dağın yamacında saklı kalmış
Son kar tanesi gibi üzerime alıyorum.
Erirsen içime düşüyorsun,
Kalırsan beni koruyorsun.

Seninle susmak bile şiir bana.
Çünkü sen,
Yalnızca bir “sen” değilsin

Sen bendeki en derin dua,
En çok korktuğum kayıp,
En sevdiğim ömürsün.

Ve bil ki;
Bu şiiri yazmaktan çok,
Seninle yaşamak istiyorum.

Gözlerinde hiç tükenmeyen bir ışık var
Zamanla büyüyen değil,
Zamana rağmen duran bir ışık...
Bir gün belki,
O ışığı takip eder kaybolurum
Sen...
Kaybolan da sen,
Bulunduğum yer de.
Ömrüm olacaksın.

Sana her baktığımda
Yüzümdeki gülüş solgun değil,
Gözlerimdeki parıltı sönmez.
Çünkü sen içimdesin;
Yaşadıkça,
İçimdeki her şey seninle yankı bulur.

Seninle yaşadıkça anlıyorum
Sadece bir bedende değil,
Bir hatırada,
Bir anının kıyısında,
Sana her yürüyüşümde
Yalnız adını değil,
Kendimi de buluyorum.

Ve kelimeler kifayetsiz kalsa da,
Sana her bakışım,
Her gülüşüm,
Sana yazdığım bir şiir aslında.

Belki bir sabah,
Gözyaşımla yazılır son dizesi.
Bil ki
Seninle geçen her saniye,
Yazdığım her kelime
Bir ömür gibi akar sonsuzluğa.

Öyle bir sevgidir ki bu,
Zaman bile önünde durur.
Ve ben,
Gönlümdeki her sevgiliden
Sadece seni büyütürüm,
Her dizede yeniden…

Peri Feride Özbilge
20.07.2025