Dayanamaz gönül,seviyorken can
Delirip dağlara düşerim sensiz
Soramaz ki ele,dillerim her an
Mutlumusun şimdi gidince bensiz...?

Ezik bir sevdaydı yüzüm gülmedi
Dil ucuyla sevdin arkanı döndün
Hani ya uğrumda,vardın olmadı
Çok muhabbetliydin,çabucak söndün...

Eserin nasılmış halime bir bak
Susuz kalmışım ah, solmuş çiçeğim
Hicrana gömülsün,anıları yak
Sen orda gülerken,har biçeçeğim..

Seldin şelaleydin,set olamadım
Engelleri aştın,ulaştın bana
Tatlı yalanında haz bulamadım
Tutsaktım aşkına,alıştım buna

Bırak biraz gülsün,ağlayan sevdam
Hakkını helal et,hazan vaktidir
Ömrümü bitiren,dağlayan sevdam
Masum yüreğimin,en son aktidir...

Gönül teli ne zaman titremek istediyse, beni alıp bu sayfaya getiriyor. Şiir öyle bir haz veriyor ki, Gözlerin buğulanmasına mani olunamıyor. Hazan mevsimine kadar bütün mevsimler tükenmiş, elde kalan yalnız bir mevsim ve o da avuçlardan gün be gün kayıp gitmekte. Tıpkı Sararan yaprakların ömürden eksilen güne nazire yaparcasına hızlı bir şekilde düşüşleri gibi.
Hazan mevsiminde, güneşin son deminde vereceği sayılı sıcaklıkları özleyen hazan gülleri son bir gayretle açmak için can atsa da, Gayrı gül koklamaya bülbülün şevki kalmamış meğer. Kutluyorum kardeşim. Bu güzel şiire yorumlar yazmakla bitmez. Duygularınız her daim sevgiden yana kalsın. Saygılarımı sunarım,