Ruh Adamı romanında gibiyim,
Dört bir yan Yek’lerle çevriliyim.
Sokaklar caddeler sisler içinde,
Doğru yöne adım attım desem,
Yine karanlık yolun istikâmetindeyim.

Dolaşmak yerine eve mi dönsem,
Dost kitaplarımı mı seyretsem.
Yüce fikriyâtımın anılarını hatırlayıp,
Köşemde temiz duyguları yâd mı etsem?

Deli öfkem işte uslanmaz ki,
İllâ yürütecek beni bu yollarda!
Düşüncelerim hiç yatışmaz ki,
İllâ yayılacak her damla kanımda,
Yüreğim sessizleşip susmaz ki,
İllâ haykıracak Yek’ler yurdunda!

Sus diyorum öfkeme: sus sus, sus!
Haykırsan yazsan ne olacak yeter!
Değişmez değişmeyecek hayat,
Doğruluğun hâli daha beter!

Anlaşılan susmayacak,
Ruhuma zincir vurdurmayacak,
Yek’lere meydan okuyacak,
Hakâret küfürle üzerime gelselerde,
Hep konuşacak, yazacak!

Benliğimi şahsiyetimi,
Bitmeye yüz tutmuş fikrimi,
İnsanlığa olan sevgimi,
Asla unutturmayacak!

Erkut Dinç.

14-07-2025