Yalnızım,
odamda yankı var sesimden başka.
Radyodan geçmiş bir şarkı gibi
tek başıma çalıyorum.

Ne geçmiş,
ne gelecek...
Hepsi aynı uzaklıkta,
bir adım ötemde bir uçurum
bir adım gerimde bir boşluk.
Anılar?
Onlar da sarhoş sanki,
omzuma yaslanıp ağlıyorlar her gece.
Bir kadeh kaldırıyorum
adını anmadan...
Hasrete.

Sevmesen de olur artık,
çünkü bazı geceler insan,
yalnız kalmakla barışır.
Yüzleşir aynadaki hayal kırıklığıyla,
yenilir ama
yenildiğini kimseye söylemez.

Ben,
bir gülüşe değil artık
bir dost eline susadım.
Bir omuz…
bir suskunlukta anlaşan yüz.
Bir sitemi içine yutan yürek.
Çünkü küskün değilim.
Çünkü kırgın da değilim.
Sadece...
geç kalmış bir huzurun
kapısını aralıyorum.

Yalnızım…
Ve buna bin anlam yüklendi yıllarca.
Birinde bekleyendim,
birinde unutulan.
Bir başka köşede
susmayı seçen…

Anılar,
gece lambası gibi yanıyor içimde.
Ne yakıyorlar,
ne de tam aydınlatıyorlar.
Sadece varlar.
Ve hep biraz eksik…

Dönsen?
Dönsen ne olur?
Artık dökülen yaprakları
dalına takamayız ki.
Sevsen?
Sevsen de geçmişi silebilir misin
ellerinle?

Bazen isyan ediyorum.
Bu yalnızlık kader değil,
terk edilişin yankısı.
Bu dünya kimin dünyası?
Niye en çok sevenin
kalbi parçalanıyor hep?

Bir bakıyorum sabaha,
gökyüzü hâlâ mavi.
Bir dost eli hayal ediyorum…
Uzanacakmış gibi sanki,
tam uyanmadan önce.
Gülümseyen bir yüz,
adımı ezberlemiş bir ses…

Kadehimde hasret var evet,
ama sadece acı değil bu.
Biraz umut da karışmış içine.
Biraz isyan…
Ve bolca sessizlik.

Yalnızım…
bu yalnızlık ne karanlık
ne aydınlık.
Bir ara renk gibi,
gri ile gece arası.
hâlâ buradayım.
Ve belki,
bu da bir güç.

Yalnız değilmişim gibi yapmak istemiyorum artık.
yalnızım.
Ve bu yalnızlıkla
barış masasına oturmuşum.
Gönlüm,
bir dost eline hâlâ açık meğer.


Peri Feride ÖZBİLGE

12.07.2025