“Kadının sabrı bazen kök salmış bir çınardır;
fırtına gelir, dallar kırılır,
ama o yine de gölgesinden vazgeçmez.”

Kuru toprağın bile yeşeremediği yıllarda
bir kadın vardı:
dilinde dua, omuzlarında suskun bir yıkıntı,
adı Senem Nine…

Bir gecede çöken karargâhın taşları
kocasını değil,
onun gençliğini, gülüşünü de ezdi geçti…
yine de eğilmedi,
bir çocuk bakıyordu gözlerinin ucundan,
ona yenilmeyi yakıştıramadı.

Alnındaki her kırışık,
başka bir direnişin iziydi,
yoksulluğun bile susturamadığı
bir kadının özürsüz cesareti…
kimsesiz kalmış bir odaya sığmayan
koca bir dünyaydı kalbinde taşıdığı.

Kimse bilmezdi
geceleri nasıl uyuduğunu,
hüznüyle nasıl bölüştüğünü yastığını,
ama o, sabahları yine
bir bardak suya umut katarak kalkardı
ve nefesini yetim kalan oğlunun
canına üflerdi.

Bazen insan,
bir ekmeği ikiye bölerken büyür,
Senem Nine
bir ömrü ikiye bölerek ayakta kaldı.


Bir gün,
yıkılmış kapısının önünde durmuştu başka bir adam,
bir başka kaderin mecburi yolcusu…
elleri boştu belki,
ama gözü doyacak bir sofrayı arıyordu,
Senem Nine de,
gömülmüş gülüşlerini hatırlamadan
hayata yeniden tutunmaya mecburdu.

Kim bilebilir,
o kalpte eski bir yangının külleriyle
yeniden bir ocak yakmak
nasıl ağırdır?
Kim bilebilir,
bir kadının gözüyle bakınca
kırık umutların üstüne yeni umut koymanın
nasıl sancı verdiğini?

Belki sevmemiştir o adamı
kim bilir,
belki de zamanla kabullenmiştir
ellerinin yükünü paylaşacak başka bir nefesi.
Ama bir gerçek vardı:
Senem Nine
hayata küsmedi,
kimsenin görmediği bir dirençle
bütün yokluğa, açlığa, yoksulluğa rağmen
ayağa kalktı.

Oğlunun elini tuttu
ve avuçlarında hâlâ
ilk kocasının sıcaklığını hissetti belki,
ama başını eğmedi kimseye
çünkü kadın olmak
bazen, sevmeyi de
bir ekmek gibi bölüştürmeyi öğrenmektir.

Yastığa baş koyduğunda
gözkapaklarının ardında
kaç gece eski eşine dua etti,
bunu bilemedik;
ama sabaha çıktığında
yeni eşine de bir bardak çay sundu,
çünkü öyle öğretti ona yokluk:
kimseyi aç bırakma,
kendini bile.

Ve yıllar aktı,
ak saçlarına düştü toprağın dumanı,
kucağında büyüttüğü çocuk
bir dağ gibi oldu ardında.
Senem Nine unutmamıştı;
bir kere bile unutmamıştı
ilk eşinin tütün kokusunu,
karargâhın yıktığı o ömrü.

Ama sustu,
çünkü susmak da bir tür ibadetti
hayatta kalana.
Yeni kocasının gölgesinde
yeniden öğrendi nefes almayı,
ama her gece
yorganına sinmiş eski dualar
eşlik etti uykusuna.

Torunlarına anlattı bir gün:
“Evlat, kadının sabrı
karanlık bir kuyunun dibinde bile
ışık yakar.”
Ve biz o ışığı gördük onda,
ölmeden önce bile
umut kokan bir nefes bıraktı dünyaya.

İşte böyle,
Senem Nine’nin yüreğinde
iki aşk, iki acı,
bir de sonsuz sabır
yan yana uyudu.

Çünkü kadın olmak
bazen, sevdiklerini toprağa verip
kalanlara sarılmaktır.


“Senem Nine’min yüreğinde
iki ömür yan yana uyudu,
biri hatıra,
biri mecburiyet,
ama ikisi de insan gibi yaşamak içindi.”

Peri Feride ÖZBİLGE
05.07.2025