Kaybettik…
Bir zamanlar avuçlarımıza sığmayan sabahları,
Beyaz mermerlerin soğukluğunda unuttuk nefesin sıcaklığını
Gökyüzü, eskiden bir çocuğun gülüşüydü,
Şimdi gri bir mendil gibi sallanıyor rüzgârda

Kaybettik…
Yalınayak yürüdüğümüz toprak yolları,
Ayak izlerimizi saklayan ıslak kumları.
Bir çiçeğin utangaç bakışında gizlenen masumiyeti,
Bir annenin dizine düşen baştaki huzuru

Kaybettik…
Cep deliklerinden süzülen umutları,
Köşe başında ıslanan gazetelerdeki manşetleri,
Bir sokak lambasının titrek ışığında
El ele tutuşmanın heyecanını

Kaybettik…
Kırık dökük oyuncakların kıymetini,
Kurşun askerlerin sessizliğini,
Babamızın ellerindeki nasırın hikâyesini,
Annemizin gözpınarında biriken duaları

Kaybettik…
Gecenin kör saatinde yazılan mektupları,
Saklı defter aralarında unutulmuş kelimeleri,
Küflenen sevdaları,
İç çekişlerin paslı anahtarlarını

Kaybettik…
Bir martının kanadındaki maviliği,
Bir yağmur damlasının alnımıza değen serinliğini,
Ağaç gölgesinde uyuyakalmayı,
Göç eden turnaların ardına bakmayı

Ve en çok da kendimizi kaybettik,
Bir kalabalığın içinde yavaşça erirken
Bir bakışın ucunda,
Bir vedanın kıyısında,
Bir hiçliğin ortasında

Kaybettik, evet
Ama belki de en büyük kayıp,
Kaybettiklerimizi unutmaktı
Sanki kimsesizce…

Sedat Kesim