"Zamanın Aynasında"

Bir ömürdür içimde yankılanan ses,
Nereden geldim, nereye giderim – meçhul heves.
Gözlerimde bin çağın külleriyle dolu bir gece,
Kendimi ararım her gölgede, her çöküşte, her neşe.

Çocukken zaman bir masaldı,
Gökyüzü büyük, umutlar sonsuz,
Sonra büyüdüm…
Ve fark ettim, insan yalnız doğar,
Yalnız büyür,
Ve bir gün, kendi içine gömülür.

Yol yürürken yol olur,
Yolculuk kendinde başlar ve kendinde biter.
Dışarıda aradım Tanrı’yı,
Oysa sessizce içime eğilmiş bekliyordu;
Kendi aynama hiç bakmamışım,
Ruhumun kırık camlarına dokunmamışım.

Ey zaman, ey kadim cellat!
Ne çok şeyi alıp götürdün benden,
Bir gülüş, bir anne sesi,
Bir ihtimal…
Sonra kalbime hatırlattın:
Her kayıp bir uyanışa gebedir.

Aynaya baktım bir gece,
Yüzümde tanımadığım bir adam,
Gözlerinde yorgun bir deniz vardı.
Dedim:
“Ey ben! Ne çok ben var sende,
Ve ne az gerçeklik bu surette…”

Kalabalıklar içinde bir çölüm ben,
Sonsuz bir susuzluğun yazarım her dizesine,
Bir şiir gibi yaşadım ömrümü,
Kimse tam okuyamadı,
Çünkü ben de eksiktim satır aralarında.

Bir yıldız kaydı gecemde,
Bir dilek tutmadım.
Çünkü artık anladım;
Dilekler, tembellik eden ruhun süsüdür.
Yapan değiştirir, bekleyen unutulur.

Ey sonsuzun eşiğinde kıvranan kalbim,
Sen ki rüzgâra karşı bile fısıldarsın,
Neden hâlâ susarsın içindeki çocuğa?
Bırak ağlasın, bırak içindekini döksün
Zira gözyaşı da bir kelimedir;
Konuşamazsak, damlar içimize.

Zamanın aynasında gördüm bir gün,
Ne güzellik kalıcı ne zafer ebedî,
Ve dedim:
“İnsan, hatırladıkça büyür,
Unuttukça ölür.”

Şimdi bir çınar gibi dimdik dururum,
Köklerim derin, dallarım göğe sevdalı.
Ne rüzgâr korkutur beni,
Ne gece…
Çünkü artık bilirim:
Karanlık da bana aittir,
Ve şiir de...

Abdullah ÜNLÜSOY KÜTAHYA