Ben seni,
sözler çözülmeden, gözler gülmeden önce sevdim.
Zamanın parmak izine bakmadan,
gecenin sırtına yük olmadan…
Daha “biz” kelimesi icat edilmemişken,
bizdik.
Bir suda iki aks,
bir bedende iki nefes gibi.

Bazen bir sessizlikte çoğalır insan,
ben senin sessizliğini sevdim.
Çünkü o sessizlikte
her harfi bana değen bir hikâyeydin.
Yüzünde dinlenirdi yorgunluğum,
gözlerin geceydi ama korkutmayanından;
yani içine düştüğüm
kaybolmadığım…

Bir elin diğerine nasıl kenetlenirse,
ben de sana öyle tutundum.
Sadece mutluluğa değil,
kederine, kırgınlığına, suskunluklarına da razı geldim.
Sevgi dediğin,
yalnızca gülüşte değil,
yıkılışta da el bırakmamaktır çünkü.
Ben seni,
hiç bırakmamaya yemin ettim.

Ve işte,
bugün bile sorsan bana:
“Kördüğüm ne alemde?”

Derdim ki:
İlmek ilmek daha sıkı,
sana her bakışımda yeniden atılıyor,
hiç çözülmedi.
Ve çözülmeyecek.
Çünkü ben seni,
çözülmeyi aklından geçirmeyen bir duayla sevdim.

Seninle başlamadı bu şiir,
seninle anlam buldu,
göğsümde kıpırdayan her nefes,
senin ismini ezberledi
bir duaymışım gibi kendime.

Adını her anışımda,
bir gülün gövdesinde iğde kokusu,
bir yolcunun sırtında bin yılın yorgunluğu vardı.
Ve ben,
sana varmayan hiçbir yola çıkmadım o günden beri.

Sordun ya bir gün:
“Beni nasıl seviyorsun?”

O an suskunluğum bir harf oldu,
dudaklarımdan düştü de yere,
toprakta yeşerdi
ve dedim ki:
"Kördüğüm gibi."

Açılmayan,
çözülmeyen,
düşse bile çözülmeden kalan,
sımsıkı sarılmış iki gönül gibi.

Sen bendeyken,
bir ömrün içindeydi çocukluğum,
bir bakışın kenarından dökülen umut,
bir çayın dumanında saklı içim.

Bir gün unuturum diyenlere gülüp geçtim,
çünkü ben seni
hatırlamakla başlamadım.
Ben seni unutamamayı seçtim
tüm unutanlara inat.

Kördüğüm ne alemde ?
Ah sevgil...
Her gece yastığımın içi sen,
her dua aralığı sen,
her suskunluğumun sesi sen.
Yani,
ilk günkü gibi..

Peri Feride ÖZBİLGE
13.06.2025