“Gözlerinde Bahar”

Pencerenin köşesinde bir düş vardı,
Solgun günlerin içine saklanmış,
Gözleri gökyüzüne uzanırdı sessizce,
Bulutların kalbine tutunmuş yıldız gibi...

Rüzgâr, saçlarını okşarken usulca,
Adını bilmediği şarkılar mırıldanırdı;
Bir çocuk gülüşü kadar masum,
Bir şiir dizesi kadar kırılgandı...

Zaman, o bilmeden geçip giderdi,
Kırılmış saatlerin iç çekişinde;
İnsan, taş kesilirdi sokaklarda,
Kalp yerine yankı taşırlardı göğüslerinde...

Ta ki, bir gün...
Ansızın, bir bakış değdi yüreğine,
Ve dünya durdu,
Bir kelebek kondu parmaklarına...

Onun tebessümüyle iklim değişti,
Yaz, mahcup bir ilkbahara dönüştü;
Çiçekler, adını fısıldadı her köşe başında,
Ve yağmurlar, kokunu getirdi pencerelere...

Özlemdi belki bu,
Kavuşmanın en sessiz hali...
Her gece dualarda anılmak gibi,
Her sabah doğan güneşte yüzünü görmek gibi...

Sen geldin,
Ve dünya nihayet anlam kazandı.
Artık gökyüzü gözlerinde değil,
Gözlerin gökyüzüydü,
Benim sonsuzumdu...