Bir gün sorsaydın içten,
“Nasılsın?” diye,
Kelimeler yetemezdi,
Ben bile tarif edemezdim kendimi.

Suskunluğum bir ömür sürer,
Gözlerimde sessiz çığlıklar.
Sana ne bir yara gösterdim,
Ne de kanayan yüreğimi.

Geceleri anlatamadım,
Zamanla yarışan yalnızlığıma.
Bir gülüşünle iyileşmek varken,
Sen gözüme bile bakmadın.

Yoruldum demeyi unuttum,
Sustum, çünkü her kelime
Daha da acıttı içimi.
Bir ben anladım kendimi…
Bir de geceler.

Düşlerim bile seni unuttu artık,
Yıldızlar bile yabancı gökyüzüme.
Ellerin ellerimde değilken,
Anlatmanın ne faydası var?

Şimdi sorsan,
“Ne oldu sana böyle?”
“Hiç” derim.

Çünkü;
Bazı acılar anlatılamaz, tek bir kelimeye sığmayacak kadar çoktur. Ve insan, çok şey yaşadığında ‘hiç’ der;

Âşık bakınca görür: hiç.
Görünmeyen hiç arasında olmaz hiç.

Anlayamazsın anlatsam da,
Çünkü hiç bakmadın içime.
Ben hep anlatmadan anlamanı bekledim.
Sen gözlerinle geçerken yanımdan,
Ben sadece bir bakışını bekledim.