Karanlıkta kaldım..
Sokaklara alışırdım da, ben gönlünün karanlığında kaldım.
Nasıl bir acıdır, bin defa ölüp, bin cefa doğuyorum.
Ne nasihatler, Ne teselliler duyuyorum fakat
Bana iyi gelen her şeyi yiyip yutuyorum, yine de gözlerimi sana yumuyorum.

Karanlıkta kaldım..
Gülüşün yeterdi yolumu aydınlatmaya da, ben hayallerimi yaktım.
Gözlerine, ellerine tutsaktım, Gidişini hafızama mıh gibi çaktın.
Bana çok gördüğün sevdadan doldum taştım.
Senden gelen doğruya da, yanlışa da taptım.

Karanlıkta kaldım..
Bir kaç güzel söz, belki ziyadesiyle gülen yüz, kâfiydi
Kokusu cennet bahçeleri, öğrendim ki giderken gözleri nemliydi
Gönlü iflah olmaz bir yabancı, paylaşamadığı tek şey sevgiydi
Varken tüm çiçekler renkliydi, oturduğu taht kalbimin en ücra mevkiiydi.

Dedim ya işte, karanlıkta kaldım..
Yeniden gelsen, tutsan bu garibin elini çok muydu?
Gönlümdeki yerin karşılığı, sapladığın ok muydu?
Aşka dair vicdanın, merhametin yok muydu?
Aç gözlerin, gönlümün esaretine tok muydu?