Sen kadındın.
Göğsüme bastığımda,
yağmurlar kesilirdi İstanbul’da.

Sütun gibi bacaklarının arasında değil,
Vicdanınla seviştim ben senin.

Yatağında devrim yapmadım,
Ama kalbinde gece nöbetine kaldım yıllarca.

Sen gülerken,
Dünyada bir yerlerde biri kendini öldürmekten vazgeçiyordu.
Ama sen bunu hiç bilmedin.

Senin ellerinle yapılmış bir kahvaltıya hasret kaldım,
Bazen kızartılmış bir dilim ekmek kadar sıcak istedim seni.
Ama sen her zaman yumurtayı fazla haşladın.

Bana bazen
“Çok düşünüyorsun” dedin.
Haklıydın.
Çünkü seni düşünmemek, ölmekti.

Sana şiir yazmadım.
Yazmadım çünkü…
Bir harfini unutursam, suç olurdu bu.

Sonra bir gün…
Bir gün gittin.
Ve ben öylece kaldım:
Gömleğimin üst düğmesi açık,
Kalbim de öyle.

Sen kadındın.
Yani her ihtimali içeren bir felaket.
Ben ise sadece,
Gözlerine şiirle bakan bir mahkum.