Bazen yaşanan acılar insanı,
Maf’edebilir. öyle zamanlar gelir ki, İçinden çıkılmaz, karanlıkta
O zaman, kaybolduğunu sanırsın..
Ama unutmamak gerekir ;
Her mafoluş, beraberinde
Bir tecrübe getirir insana.

Alışırsın....!
Evet, alışırsın her şeye, hüzne
Acıya, hatta mutluluğa bile,
Alışmak, zamanla içselleştirdiğin
Bir savunma mekanizmasına dönüşür.
Ama bu duygular dengede olmazsa,
İçten içe çürütür insanı.

Bazen öyle anlar geliri,
Kafayı yememek için
Tutunacak en ufak umut,
Kırıntısına ihtiyaç duyarsın...
Bende öyle bir noktadaydım,
Bir zamanlar yaşadığım mutluluk,
Ardından gelen bir hüzünle öyle,
Derinden savurdu ki beni,
Ruhumun kıyısında yoruldum,
İçimdeki fırtınalar dinmiyor.

Kalbim sessizce çırpınıyor du.
Mevsimin Rüzgardan istediği,
Tek kelime bir küçük gün ışığı,
Kaybolmuş Ruhunda sevdasıyla..

(Cangülüm) saat. 00:26 tarih. 29/05/25
Nebahat Kılakay