Kuru bir dalda iz bırakıp giden bir karınca var
Kıyı boyunca insandan kaçıyor ışıklar
Esrarlı, erişilmez ve sisli seviyorum o beldeyi
Diyordun bana kalbimde hatırası var



Şimdi deniz kül rengi ve canlılıktan mahrum
Acınmaya çok ihtiyacın vardı yavrum
Bir parça acıma duygusu koparmak için
Birini görür görmez koşardın hatırlıyorum



Bak boz renkli parlak kıyıyı yalayan sonbahar denizi
Sefaletin mülteci semtinde kanayan soluk ve ezik benzi



Gölgeli bahçeler içinde kırmızı çatılı evleriyle
Nehrin yeşil gözlerinde yansıyan o belde, sesleriyle
Yapayalnız kalınca bütün o uçup giden müzleriyle
Anlatamaz düşüncelerini ne sözle ne müzikle



Hep var oldukça zarif parmaklar
Sıyrılıp düşen yüzüklerin ne önemi var?
Seninle her şey ya da hiçbir şey
Bendimizden kurtulduk ya budur her şey



5000 yıl geçti karınca hala varamadı yuvasına
Nice felaket ve tayfunlar vurdu insanlık adasına
Hâlâ esrar kumkuması âlem, hâlâ gözler semâda
Her şey meçhul, hepsi muammâ bütün deryada



Hiçbir şeyi olduğu gibi göremiyorum
Her şey derdimin rengine boyanıyor
Her şey insanı hiçliğe sürüklüyor
Hiçlikte her şeyi buldum görüyorum



Sonsuzluk nağmelerini duyabilmek için
Bir telgraf direğine sarılıyorum
Rengi mor bir denizin kenarında
Dalgın yürürken yine seni görüyorum
O beldeden giderken meçhullere
Papatya diktiğin deniz kabuğuna bakıyorum



Saçları örgülü gezdiğin çağdan kalma
Bir fersûde fotoğrafın var elimde
Hain ve ihanete uğramış sokak köşelerinde
Her gece sen geziyorsun ipeksi teninle



Bir oda ki bir dünya kadar büyük
Dünya da bir oda kadar küçük
Ömür kâsesi inkisarlarla doldu
Sükut-u hayaller yoldaşım oldu