Bir rüzgar koptu içimden,
çığlıklar arasında sessiz bir fısıltı.
Henüz başlamamış bir masalın,
ilk cümlesiydin belki de…
Ama bahar gibi geldin,
çiçekler toprakta çatlayarak açtı,
gökyüzü griydi,
ama ben maviyi hatırlıyordum seninle.

Yağmurlar döküldü saçlarıma,
gidişin hiç yaşanmamışken.
Bir başkaldırıydı aşk,
yıldırımlarla büyüyen.
Ve ben,
henüz var olmayan bir gölgeye tutunmuş,
kendi kendime soruyordum:
“Neden bu kadar güzelsin?”

Bir çiçek açtı dudaklarımda,
sözlerini duymadan soldu.
Aşkın sancısı,
bulutların ardında kaybolan güneş gibi.
Ve ben,
bir mecnun gibi seni bekledim,
her adımda toprağın kokusunda seni aradım.

Bir deli rüzgar gibi savruldum,
ama yine de seni bulmayı umdum.
Belki de sen bir düşsün,
bir anlık, kayıp bir ışık.
Ve ben,
belki de sadece o ışığın peşindeydim,
ama yine de sevdim,
bir ilkbahar fırtınası gibi.