Yollar düğüm düğüm, rüzgâr yaban,
Her taş, her iz bana kaderden kalan.
Elimde bir düş, dilimde dua,
Yürüdüm Yunus gibi yollara her an.
"Varmak nereye, dönmek nereden?"
Sormadan attım adımları yeniden.
Çöller geçti üzerimden, kışlar soğuk,
İçimden bir ses dedi: "Dayan, bu yol uzun."
Gözlerimde yıldızlar battı bir bir,
Ama kaybolmadı kalbimdeki huzur.
Sarsan da beni ey yitik zaman,
Kül içinde buldum aşkı, yanan bir duman.
Alimler gibi sordum, durdum,
"Hak nedir, yol nereye?" diye yoruldum.
Cevapları buldukça ağırlaştı yük,
Ama yine de yitirmedim içimdeki türküyü.
Her acıdan bir umut, her geceden bir şafak,
Yorgun kalbimle devam ettim, durmadım asla.
Bir kadın sevmiştim, bahar kadar saf,
Ellerimde büyüdü düşler, aşk oldu ah.
Ama hayat izin vermez bazen sevdalara,
Bir yıldız gibi kaydı, gitti uzaklara.
Yine de içimde sıcak bir anı,
Kalbimin köşesinde saklı bir yanı.
Taş duvarlardan geçtim, kalbimle savaştım,
Her kurşun izinde kendimi buldum, alıştım.
Fuzuli gibi yandım, Yunus gibi sustum,
Ahmet gibi haykırdım zamana, acımı kustum.
Bazen gökyüzüne baktım, bazen toprağa,
Ama umut hiç ölmedi içimdeki dağlarda.
Bir adam ki yıkılmış ama ayakta,
Gönlüyle büyüyor, düşse de hayatta.
Her yara bir hikâye, her iz bir nişan,
Ama içimdeki ışık, hiçbir zaman solmaz olan.
Çünkü hayat dediğin nedir ki dostum?
Bir ırmak, bir rüya, bazen acı bir suskun.
Gör ki gök mavi, toprak siyah,
Ama umudun rengi kalbimde beyaz.
Her sabah yeniden başlamak için bir neden,
Her yıldız, karanlığa direnen bir beden.
Hayat beni ezer, unutur sanırsın,
Ama ben hayata bir kez daha yazılmış bir yazgıyım.